Psy myśliwskie – można je podzielić na używające w polowaniu wzroku (np. charty) oraz używające węchu (psy tropiące). Starożytni Sumerowie potrzebowali bardzo szybkich psów, które dogonią zwierzynę na otwartej przestrzeni – stąd wzięły się charty. Potrzebują one do polowań bardziej wzrok niż węch. Dziś najpopularniejsze charty to: greyhound, chart afgański, saluki, whippet.
Do Europy trafiły na łodziach fenickich kupców. Na początku XX wieku zaczęto organizować wyścigi z ich udziałem.
Chart afgański – jest uwieczniony na malowidłach sprzed 4 tysięcy lat, a więc jest jedną z najstarszych ras. Pies ten ma długą, jedwabistą sierść, która pomaga mu chronić się przed niskimi temperaturami panującymi w górach afgańskich.
Whippet – rasa powstała w Anglii. Whippet jest jednym z najmniejszych i najszybszych chartów. Whippet bardzo dobrze się sprawdza jako pies towarzyszący, traktujący ludzi z oddaniem i delikatnością.
Psy tropiące – w średniowieczu udoskonalono hodowlę tych psów po to, by dzięki dobremu węchowi znajdywały zwierzynę i osaczały ją. Charakteryzują się silną budową i długą głową z obwisłymi uszami.
Przykładem psów tropiących są bloodhoundy, bassety, beagle i otterhoundy.
Bloodhoundy – wywodzą się z Belgii – gdzie wyhodowano je w VIII wieku. Do XII wieku były wykorzystywane w polowaniach, a hodowano je głównie w klasztorach. Wtedy były nazywane psami św. Huberta. Słyną ze swej delikatności i wierności.
Bassety – w XVI wieku we Francji towarzyszyły myśliwym w pierwszych polowaniach. Niski wzrost i masywna budowa zapewniają tym psom siłę i wytrzymałość. W bardzo charakterystyczny sposób dają znać szczekaniem gdy odnajdą trop zwierzyny.
Beagle – to najmniejszy pies gończy polujący głównie w stadach. Grupy bardzo podobnych psów towarzyszących w polowaniach odkryto na malowidłach egipskich. W XI wieku sprowadzono je do Anglii. Beagle mają silny instynkt tropienia, a w momencie tropienia stają się głuche na otaczający je świat.
Beagle mają przyjazny charakter i świetnie nadają się do mieszkania w domu.
Otterhound – tych psów używano do polowań na wydry. Są upartymi psami myśliwskimi. Śmiało wskoczą do wody po zdobycz, gdyż dzięki obecności błon pławnych między palcami dobrze pływają. Są dobrymi obrońcami swego „stada”. W Europie rzadko spotykane.
Teriery
Ich nazwa dobrze opisuje naturę tych psów (terra – ziemia). Kochając kopać w ziemi. Dlatego hodowano je do polowań na zwierzęta żyjące pod ziemią np. borsuki, lisy.
Krótkonożne teriery wyhodowano do pracy w małych, wąskich norach. Wysokonożne teriery służyły do polowań na większą zwierzynę np. świstaki. Najmniejsze teriery były używane do tępienia małych gryzoni – myszy i szczurów. Do tej grupy należą np. canin terier, border terier, norfolk terier. Większość z nich powstała w Anglii, jedynie sznaucer miniaturowy i jamnik – w Niemczech. Wszystkie teriery słyną z odporności na ból.
Airedale terier to najmłodsza rasa terierów. Ten duży pies początkowo służył po polowań na lisy, borsuki i drobną zwierzynę. W czasie I wojny światowej pracowały w służbie wartowniczej, a później jako psy policyjne.
Natomiast w surowym krajobrazie i klimacie Szkocji wyhodowano Border teriera – do pilnowania granic i polowań. Są łagodnej natury, chętnie akceptują inne psy.
Pierwsza część artykułu dostępna tutaj
Ostatnia część dostępna tu