Zapalenie tchawicy i oskrzeli (zakaźne) popularnie zwane kaszlem kenelowym to choroba, którą psy zarażają się najczęściej w dużych skupiskach (schroniska, wystawy, szkolenia, psie hotele), ale praktycznie każdy pies wychodzący na spacery i mający kontakt z obcym psem może się zarazić ze względu na dużą zakaźność tego schorzenia. Zachorować może pies w każdym wieku.

Objawy

Głównym objawem jest suchy, uporczywy, głośny kaszel, którego napad kończy się najczęściej odruchem wymiotnym.

Choroba przenosi się przez kontakt bezpośredni podczas obwąchiwania chorego psa, lub drogą kropelkową. Najczęściej chorobę powoduje wirus parainfluenzy. Choroba często ustępuje samoistnie, ale u szczeniąt czy starych osłabionych może się wikłać zapaleniem płuc.

Drugim czynnikiem sprawczym jest bakteria Bordetella bronchiseptica – bardziej predysponująca do powikłań, gdyż toksyny tej bakterii upośledzają ruch rzęsek oskrzelowych predysponując do wtórnych infekcji.

Zakaźne zapalenie tchawicy i oskrzeli jest najczęściej występującym schorzeniem zakaźnym psów. Przebieg choroby uzależniony jest od odporności organizmu.

Leczenie

Istnieją szczepienia przeciw kaszlowi kenelowemu. Choroba trwa najczęściej 7-14 dni i ma tendencję do samoistnego ustępowania. U psów, które mają lekki przebieg choroby wystarczy zapewnić spokój, ograniczyć spacery, podawać wodę i posiłki letnie, pozwolić przebywać w ciepłym pomieszczeniu.

Można podawać leki przeciwkaszlowe przy nasilonym, długotrwałym przebiegu lekarz weterynarii zleci antybiotyk. Jeżeli pojawi się wysoka gorączka, duszność, osowiałość lub krwisty (bądź ropny) wyciek z nozdrzy należy natychmiast skontaktować się z lekarzem. Zachodzi bowiem duże prawdopodobieństwo, że rozwinęło się zapalenie płuc, co może doprowadzić do trwałych zmian w układzie oddechowym.

Dlaczego piszemy o chorobie właśnie teraz?

Bo najczęściej kaszel kenelowy występuje jesienią i zimą. Dlatego uważajmy na kontakty naszych psów na spacerach i unikajmy dużych psich zbiorowisk, oraz pamiętajmy o profilaktyce jaką są szczepienia zarówno iniekcyjne, jak i donosowe. Te ostatnie można zastosować u szczeniąt od 3 tygodnia życia i trzeba powtarzać co rok.

*Ten artykuł ma charakter poglądowy, nie jest próbą leczenia przez Internet. Zwierzę leczy lekarz weterynarii po uprzednim jego zbadaniu.