To termin określający niepożądane zachowanie okazywane przez odizolowanie psy. 

Są to zachowania destrukcyjne (gryzienie mebli, butów, drapanie), zachowania wokalne (skomlenie, wycie, szczekanie), rzadziej brudzenie (oddawanie moczu, kału). Problem lęku separacyjnego to aż 20 - 70% problemów behawioralnych zgłaszanych do terapeutów. 

Rasy bardzo aktywne i pracujące blisko człowieka - wykazują większą skłonność do lęku separacyjnego. Bez względu na rasę, źródło pochodzenia psa - psy pochodzące ze schronisk częściej wykazują lęk separacyjny niż psy z hodowli nabyte od konkretnych właścicieli. Znaczenie ma również płeć (u samców częściej niż u suk). 

Jako zwierzęta o naturze społecznej psy mocno przywiązują się do właściciela i reagują często silnym niepokojem kiedy są od niego oddzielone. Czasem lęk pojawia się po pobycie w hotelu dla psów. 

Często psom z lękiem separacyjnym towarzyszy nadaktywność przy powitaniu wracającego właściciela - przesadne i przedłużające się witania. 

Często lękowi separacyjnemu towarzyszy swego rodzaju klaustrofobia - psy wykazują ogromny niepokój przy próbie zamknięcia w klatce, czy w osobnym pokoju. 

Szczekanie i wycie pojawia się z chwilą wyjścia opiekuna i trwa od kilku minut do kilku godzin. 

Równolegle pojawia się destrukcja. Psy niszczą okolice wyjścia z domu (drapanie drzwi), czy przedmioty przesiąknięte zapachem (kanapa, odzież itp.)

Leczenie lęku separacyjnego

Celem leczenia jest zwiększenie poczucia bezpieczeństwa psa, obniżanie poczucia zależności psa od właściciela. 

Zaczyna się je od obniżenia reakcji na sygnały jakie wysyła właściciel przygotowując się do wyjścia. Np. specjalnie zaprojektowane zabawki, takie jak: kość z zakończeniami wypełnionymi miękkim jedzeniem (np. serem, pasztetem czy pastą podawaną psu w momencie przygotowywania właściciela do wyjścia). 

Takie zabawki świetnie się sprawdzą - bo zajmują psa na około 30 minut, a w tym czasie pies zaczyna się przyzwyczajać do izolacji. 

W naszym sklepie internetowym znajdziesz produkty z powyższego zdjęcia: Beco kość, Kong pasta, Kong Goodie Bone  

Kolejnym sposobem może być powtarzana symulacja wyjścia. Właściciel wykonuje wszystkie czynności przygotowawcze do wyjścia, ale nie wychodzi. 

Następnym sposobem jest przyzwyczajanie do izolacji w zamkniętym pokoju - ale opiekun wciąż jest w domu. Psy zostawiamy wypełnioną jedzenie zabawkę, zostawiając go na początku na kilka minut i stopniowo wydłużając czas izolacji. Zaraz po zakończeniu izolacji zabawkę należy zabrać i nigdy nie podawać gdy jesteśmy w domu - tak aby była pożądaną „nagrodą” za izolację. 

U niektórych psów trzeba (ze względu na silny lęk) sięgnąć po leki przeciwlękowe. Stosuje się również leki antydepresyjne - zawsze pod kontrolą lekarza weterynarii - oraz realizuje program postępowania korekcji zachowań psa. 

Zapobieganie

Już szczenię oddzielone od miotu, lub zabrane do nowego domu, autentycznie „rozpacza” dając całym sobą poznać jak bardzo jest przerażone. Kiedy szczenięta rosną już należy przyzwyczajać je do krótkiej izolacji zamykając je w oddzielonym pokoju, czy w kojcu. Pozostawiając zabawkę np.kość wypełnioną smakołykami. Tego typu zabawki należy podawać szczenięciu gdy zostaje samo. 

Trening posłuszeństwa osłabia nadmierne przywiązanie psa do właściciela i wprowadzony do programu wychowania psa - pomaga opanować lęk separacyjny. 

Jeżeli zdecydowanie nie potrafimy „dogadać się” z psem, nie wińmy go - może potrzebuje specyficznego podejścia? 

Zaprośmy wtedy do domu kwalifikowanego behawiorystę, który oceni zachowania psa i podpowie tworząc konkretny plan wychowawczy dla naszego pupila. 

I pamiętajmy: 

1. Żaden pies nie rodzi się z agresją. 
2. Agresja może mieć przyczyny chorobowe - zacznijmy roztrząsanie problemu od porady dobrego weterynarza, który sprawdzi czy powodem nie jest schorzenie genetyczne, czy nabyte.