To pochodzeniu psa przypisuje się jego społeczną naturę. Przyjmując, że pies pochodzi od wilka - to również po nim zachował stadne i zhierarchizowane zachowania społeczne - choć wiele z nich prawie zanikły bo człowiek na ogół stworzył podporządkowanemu sobie psu lepsze warunki niż surowa (np. ostra zima) przyroda. Podobnie jak u wilków - u psów ważne jest poczucie bezpieczeństwa i porządek w grupie społecznej, w której żyją. Dla psów ich grupa to ludzcy opiekunowie i ich rodziny. Jeśli w domu jest kilka zwierząt psy również z nimi nawiązują związki socjalne. Hierarchia w grupie będzie zależała od rasy psa i jego temperamentu. 

Hierarchia obserwowana jest przede wszystkim w obrębie jednej płci. Pies o wysokiej randze np. podkrada jedzenie lub zabiera zabawki podporządkowanym psom. Wybiera najlepsze miejsca odpoczynku i aktywnie rywalizuje o uwagę opiekuna. Status psa w grupie zależy od wieku. Starsze psy mają status wyższy. Przy czym większość interakcji ma charakter uległy i pojednawczy. 

Dziś behawior psa po 12 tys. lat odkąd pies związał się z człowiekiem wygląda inaczej wskutek całkowitej decyzyjności człowieka o sposobie karmienia, wychowania czy nawet kontrolowanego rozrodu. 

Zachowanie grupowe psów najczęściej opierają się na dominacji i podporządkowaniu. 

Zachowania dominacyjne to czynna rywalizacja o pożywienie i kontrolę nad nim. Pies, który ustępuje w rywalizacji wykazuje cechy podporządkowania. Wielopokoleniowa hodowla selekcyjna i szkolenia wydaje się zmieniły zachowanie psa w grupie na bardziej pojednawcze, ale z kolei już szczenięta - często mają grupowego „lidera”. Szczeniak taki jest bardziej ciekawski, odważny, zawłaszcza zabawki i dominuje w zabawie z innymi szczeniakami. 

Cechy psa dominatora ujawniają się gdy pies osiąga dojrzałość społeczną - średnio między 18 a 36 miesiącem życia. U szczeniąt przejawiających zachowania dominacyjne ważne jest wczesne szkolenie i nauka posłuszeństwa, dzięki czemu właściciel psa wyrabia sobie pozycję przewodnika i wyrabia w psie szacunek dla „zwierzchnika” jakim jest właściciel.

KOMUNIKACJA

Na komunikację wewnątrzgatunkową składają się sygnały wizualne, węchowe oraz słuchowe. Psy porozumiewają się nawzajem ale również przekazują sygnały swym ludzkim opiekunom. 

Podstawowym psim zmysłem ułatwiającym komunikacje jest węch. Powszechnie wiadomo, że jest to najbardziej wyostrzony zmysł u psowatych. Obwąchiwanie jest głównym elementem zachowania powitalnego i dostarcza informacji o wieku psa, płci, nastawieniu emocjonalnym i pozycji socjalnej. 

Psy używają w komunikacji moczu, kału, wydzieliny gruczołów około odbytniczych ale i indywidualnego zapachu ciała. 

Moczu psy używają zarówno do identyfikacji indywidualnej, jak i do znaczenia terytorium. Psy oddają mocz z uniesioną kończyną tylną w celu zapachowego zaznaczenia terytorium. 

Tak zachowują się wszystkie samce, które osiągnęły dojrzałość płciową, przy czym samce, które zostają wykastrowane przed osiągnięciem dojrzałości nie wykazują tego zachowania. 

Suki również znaczą moczem - szczególnie w okresie cieczki. Mocz suczki w fazie rui zawiera feromony (metabolity estrogenów), które przyciągają samca nawet z dużej odległości. 

Wzorzec znaczenia terytorium - to częste oddawanie niewielkich porcji moczu. Samce często wybierają obiekty pionowe (drzewo, mur). Suki często sikają obok drugiej oddającej mocz i kiedy ta pierwsza odejdzie natychmiast posikują na to samo miejsce. 

Rozgrzebywanie ziemi tylnymi kończynami najczęściej uprawiają samce, rzadziej samice - co rozprzestrzenia zapach. Zachowanie to jest bardziej stosowane gdy obserwuje inny pies. Daje to również okazję do pozostawienia zapachu z gruczołów znajdujących się między opuszkami palców. 

Wiemy z autopsji, że wszystkie psy wykazują zainteresowanie fekaliami innych zwierząt. W trakcie defekacji uwalniana jest wydzielina z gruczołów około odbytniczych. Wydzielina gruczołów jest specyficzna dla każdego psa i dostarcza informacji o wieku i płci osobnika. Kiedy psy są zestresowane lub przerażone uwalniają wydzielinę z tych gruczołów nawet bez defekacji. Ku wściekłości właścicieli psy znajdują wielką przyjemność w tarzaniu się w cuchnących substancjach (fekalia czy padlina - im bardziej cuchnąca - tym ciekawsza). 

Nie jest jasne czy chodzi o pozostawieniu w tym „koktajlu” własnego zapachu czy jest to metoda nabywania woni. Pies tarza się z reguły okolicą szyi i barków - aby przejąć jak najwięcej zapachu.